یکی از مسائلی که اهل تصوف همواره با آن روبه رو بودند، مساله روش های کسب درآمد و ارتزاق آنان بوده است. زیرا اساس تصوف بر زهد و کناره گیری از امور دنیوی و پرهیزگاری از میل به آن و نمادهای آن گذاشته شده بود و از طرفی در ابتدا تصوف به آن شیوه ای که در حلقه های عارفانه قرار داشت، مورد تایید رسمی خلافت و حاکمان مسلمان نبود، بنابراین از درآمد دولت اسلامی و نیز مصارف اموال به شکل شرعی محروم بوده است.

این مساله تا قبل از تشکیل خانقاه محسوس نبود چراکه صوفیان به صورت فردی می زیستند و برخی از آنان از راه کسب و کار و احیانا برخی از آنان هم با استفاده از کمک دیگران امرار معاش می کردند. بهره وری از اطعام