آیدین آغداشلو، نقاش و منتقد پیشکسوت هنرهای تجسمی بر این باور است که هنرمندان مورخان واقعی هستند و آنهایند که تاریخ محسوس را می نویسند. آغداشلو در گفت وگو با «ایلنا» گفت: هیچ دستگاهی حق ندارد هنرمندان را بتاراند یا مانع کارشان شود. برای اینکه اینها حافظه ما هستند. حافظه قومی ما هستند. حافظه فرهنگی ما هستند. شما اگر در کتاب های درسی، تاریخ را بنابر دلخواه خودتان دوباره بنویسید، حافظه تاریخی مختل می شود. ملتی عمدا خودش را دچار آلزایمر می کند. وقتی شما آلزایمر می گیرید یعنی مرده اید. برای اینکه وقتی آدم حافظه ندارد یعنی مرده است. اینکه غذا چلوکباب می خورد که علامت زنده بودنش نیست. انسان است و حافظه اش. منتها یک وقتی این اتفاق می افتد و به نظر می رسد که نمرده است. درصورتی که مرده.

وی افزود: وقتی یکی در مجلس قادر نیست اسم موزه ای را تلفظ کند، یعنی یک افتراق تاریخی و یک سیاه چاله تاریخی به وجود آمده است. چطور ممکن است کسی متوجه نشود که ما داریم به عمد خودمان را دچار آلزایمر تاریخی می کنیم؟ می گوییم به من چه مربوط است که اسم آن موزه چیست. من کارم چیز دیگری است. باشد؛ ولی این آدم نمی تواند بگوید این بخشی از بروز آلزایمر تاریخی نیست. شما در آلزایمر هم در ساعات اولیه اش چیزهایی را که در حافظه دورتان است، خوب به یاد می آورید. ولی یک چیزهایی به کلی از یادتان می رود. این یک بیماری است و دیر یا زود گسترش پیدا می کند. ما وقتی که تاریخ را برابر دلخواه خودمان می نویسیم یعنی اولین تزریق را برای بروز آلزایمر انجام داده ایم و نمی توانیم جلویش را بگیریم. ما سعی می کنیم همه چیز را به صورت ایدئولوژیک ضبط کنیم؛ اما غافل می شویم که این آلزایمر از همین جاها سرچشمه می گیرد.