موضوع کم شدن سهمیه های وزنه برداری ایران برای المپیک 2020 یک موضوع سیاسی است. موضوعی که نه فقط برای ایران و نه به دست فدراسیون جهانی، بلکه در سطح کلان تر و توسط IOC برنامه ریزی و تصمیم گیری شده است. اتفاقی که به غیر از وزنه برداری در رشته های دیگر نظیر کشتی هم شاهد آن هستیم و می بینیم که با کم کردن سهمیه کشورهایی که مدعی هستند، برنامه هایی در سر دارند که این موضوع، یک تصمیم سیاسی به حساب می آید. آنها می خواهند با اتخاذ تصمیم هایی قدرت کشورهای شرق آسیا را بیشتر کنند و در این شرایط، مطرح کردن بحث دوپینگ هم بهانه خوبی برای آنها مهیا کرده تا از قدرت کشورهایی چون ایران بکاهند. مگر در رشته های دیگر مانند دوچرخه سواری، بوکس یا شنا دوپینگ نمی شود؟ نمی خواهم از دوپینگ و ورزشکاری که دوپینگ می کند، دفاع کنم اما آنقدر که بحث دوپینگ در وزنه برداری مطرح شده در رشته های دیگر این سخت گیری دیده نمی شود. این موضوع از یک جنبه دیگر نیز قابل بررسی است و آن اینکه دوستان ما در فدراسیون وزنه برداری، نگاه شخصی به این قضیه داشته اند و می گویند که ما پاک بوده ایم و این دوپینگ ها مربوط به گذشته است. بله ما در دو، سه سال اخیر پاک بوده ایم و فقط یک آزمایش مثبت درآمده است. در زمان ریاست حسین رضازاده 4 نفر در بخش نوجوانان و 2 نفر در رده بزرگسالان نمونه دوپینگ شان مثبت بوده است اما دوستان فقط می خواهند جنبه های مثبت کارشان را بگویند وگرنه همه اهالی وزنه برداری یادشان هست که در دوره اول ریاست 12 ساله آقای مرادی، بیشترین تعداد دوپینگی در بین وزنه برداران اعلام شد. موضوع دیگر این است که به نظر من تلاش ها برای تغییر دادن تعداد سهمیه ها، پاسخ نخواهد داد. فکر نمی کنم فدراسیون جهانی وزنه برداری و شخص تاماش آیان تمایل داشته باشند که مجموعه شان در المپیک کوچک شود و تعداد کمتری از وزنه برداران مدعی در المپیک شرکت کنند، بنابراین به این نتیجه می رسیم که این تصمیمی بوده که خود کمیته بین المللی المپیک و بر اساس منافع کشورهای دیگر در نظر گرفته است.