یک- در ایام عید، اقوام نوجوان یکی از دوستان افغان مان دچار سل شدید شده بود. سل را یک روز بعد از بداحوالی اولیه او متوجه شدیم. بیست وچهار ساعتی که نوجوان بیچاره با حال نزار و کمترین توان از این بیمارستان به آن بیمارستان به قول ما پاس داده و در اصطلاح پزشکی-بیمارستانی «فلایت» می شد. بعد از استیصال در گرفتن کمک، به ما متوسل شده بود که مگر با پادرمیانی ما به این مریض در حال احتضار رسیدگی کنند. به نتیجه نرسیدن راهنمایی های تلفنی و پس زدن در همه بیمارستان ها ما را به همراه بیمار به بیمارستانی کشاند که در آن آشناهایی داشتیم. مسوولانی که ابتدا با آنها مواجه شدیم از پذیرش بیمار با علم