شاید آن روایت خاطره وار کوتاه را که از دکتر شریعتی نقل می کنند، شنیده باشید که می گوید وقتی دکتر کلاس پنجم بوده، همکلاسی گنده ای داشته که ته کلاس می نشسته و برای او مظهر تمام پدیده های چندش آور بوده (کچل بوده، سیگار می کشیده و در آن سن وسال زن داشته). سال ها بعد یک روز، وقتی شریعتی مشغول قدم زدن با همسرش در خیابانی بوده، به آن همکلاسی برمی خورد: حالا خود دکتر هم زن داشته، سیگار می کشیده و کچل شده بوده. حالا حکایت ما است: ما که نه، من... در کودکی و نوجوانی که پرسپولیسی دوآتشه بودم، وقتی کسی (معمولا مسن ترهای فامیل) می گفتند «من نه پرسپولیسی ام، نه استقلالی، طرفدار تیم ملی ام»، اول بهتم می برد و بعد توی دلم شروع می کردم به سنجش میزان بلاهت آدمی که هوادار یک باشگاه درست وحسابی نیست.