پائولو و ویتوریو تاویانی آبروی سینمای ایتالیا در دهه های 60، 70 و اوایل دهه 80 سینمای ایتالیا بودند. بهترین وارثان سینمای بزرگ نئورئالیسم که در خاموشی یا کم سویی بزرگان این سینما، این فرصت را به سینمادوستان دادند تا جلوه ای دیگر از این سبک بزرگ سینمایی را شاهد باشند؛ سبکی که این بار با سبک شخصی این دو برادر همراه شده بود و نشانه هایی تازه می یافت.

سینمای برادران تاویانی در ظاهر بر پایه های اصلی نئورئالیسم بنا شده بود، اما طعم دیگری می داد: آنها با وجود هم کیشی با بزرگان نئورئالیسم، اما، یکی از اصلی ترین خصایص آن را گرفتند و با عنصری ضد آن جایگزین کردند: دوری از قضاوت. در فیلم های برادران