در ایران عهد قاجار نیز همچون دوره های گذشته سکه هایی از مس، نقره و طلا رواج داشت.

مس پول رایج در زندگی روزمره بود اما نقره پول «واقعی» دانسته می شد. مس به خصوص برای معاملات بزرگ و دوردست به راحتی نقره پذیرفته نمی شد. طلا به ندرت استفاده می شد و عمدتا محدود به مقاصد تشریفاتی بود. یک انتظار عمومی نیز که در قانون کمابیش بازتاب می یافت، درباره ارزش نسبی سکه های این سه فلز وجود داشت اما در عمل بسته به شرایط بازار، همچون میزان سکه در دسترس از هر نوع، گوناگونی قابل توجهی وجود داشت. در ضمن بخش های بزرگ اقتصاد ایران کمتر با پول سروکار داشت و داد و ستد پایاپای به ویژه در مناطق روستایی کاملا رواج داشت.

منبع: رودی مته، ویلم فلور و پاتریک کلاوسون، تاریخ پولی ایران، ترجمه جوادعباسی، نشر نامک، 1396.