نمی توان از ادبیات و تاریخ و بدل شدن محتوای تاریخ به فرم ادبی سخن گفت و نمایشنامه های تاریخی ویلیام شکسپیر را به یاد نیاورد. نمایشنامه هایی که شکسپیر در آن ها در عین لحاظ کردن رویدادهای تاریخی از روایت صرف این رویدادها فراتر رفته و در فرمی نمایشی عصاره و جوهر تاریخ را به صحنه آورده است. درواقع شکسپیر در نمایشنامه های تاریخی اش به واسطه ادبیات از سطح رویدادهای تاریخی عبور کرده و روح تاریخ و نیروهایی را که تاریخ را رقم می زنند و آن را پیش می رانند به صحنه تئاتر آورده است. این نمایشنامه ها از بهترین نمونه های ادبیات تاریخ نگر هستند؛ ادبیاتی که محتوای خود را از تاریخ رسمی می گیرد و در عین حال این