صبح سومین روز شعبان محمل طلوع خورشید درخشانی است که با عزم مقابله با نیرنگ به استقبال نیزه ها رفت و شانه های ستبرش مشرق تلالوآفتاب عزت و آگاهی است. همان قله بلند شرف و انسانیت که تا عمق ناپیدای وجدان ها ریشه دارد و نامش خواب ستمگران را آشفته می سازد. اباعبدالله الحسین(ع) در خانه علی(ع) و فاطمه(س) چشم به جهان گشود تا جغرافیای عدالت را بگستراند و یادش موقف فریاد علیه ستم وستمگر گردد. نوزادی که مقصد و مقصود آزادگان شد و دروازه های زمان را به روی دلتنگی های زمین گشود. زاده پیامبر(ص) بی وقفه از معبر ابری تاریخ عبور کرده وحکایت سرخ مظلومیت را با لهجه عاشورایی روایت می کند. یاد و نام او(ع) انتها وتوقف ندارد ودر رگ ثانیه ها جاری است و به بی نهایت راه می برد. یاد و نامش سایه به سایه ستمگر و ستمدیده پیش می رود و در تلاقی ابر و صاعقه در بین الحرمین غیرت و آگاهی به اقامه عدل می ایستد. آنجا که مظلومیت در قاب قامت ظلم قد خم می کند نام حسین مشق عشق می آموزد وخیمه عاشورا برپا می کند و با نای نار و نی حماسه می آفریند. هرکه می خواهد مسافت اندوه ستم را کوتاه کند، باید که تا کرامت سبز حسینی(ع)راه بپوید و تا انتهای غیرت حسینی صبر بجوید. حسین(ع) آمده است تا از افق روز واقعه ابرهای تیره بختی را از ساحت حیات انسان ها بپراکند و به انسانیت طعم عدالت را بچشاند. او آمد تا تبلور الگوی عملی برای جداسازی «حق» از «باطل» باشد؛ آن هنگام که نمودهای حق در خدمت اهداف باطل قرار گرفته باشند و باطل با لفافه حق پوشانده شود و کسانی با بهره جویی از جلوه حق جولان باطل دهند. میلاد اباعبدالله الحسین تفسیر عشق وعرفان حقیقی بر تمامی آزادگان جهان مبارک باد.