اول: خبر درگذشت استاد صدری افشار را دوست ناشرم، آقای داود موسایی داد. صبح زود. همانند پتکی این خبر بر ذهنم نشست. چندساعت بعد که تماس گرفتم، گفت: روز قبلش مریض شد. کارش به بیمارستان کشید و آی سی یو و صبح روز سه شنبه دار فانی را وداع گفت؛ مرگی راحت برای مردی که به قول شاملو «رقصان گذشت از آستانه اجبار، شادمانه و شاکر». دوم: استاد صدری افشار تجسم یک فرهنگی مرد واقعی بود، بی ادعا، فروتن، با دانشی وسیع در عمده حوزه ها و موضوعات، با پشتکاری مثال زدنی، خوش قول ووعده، کتاب خوان و به قول ما کتاب باز و هر کتابی که می خواند بدون استثنا اگر اعتبار و ارزشی داشت قطعا برایش چیزی می نوشت.