«داریوش یکم، پادشاه بزرگ هخامنشی هنگامی که می خواست بخش های باختری و خاوری شاهنشاهی خود را با یک راه آبی به هم بپیوندد، باید به آشکار کردن (کشف) راه های آبی ناشناخته دست می زد. از این روی به «اسکولاکس کاریایی» اهل کاریاندا، فرمان داد با چند کشتی جنگی پارسی سراسر کرانه های دریایی شاهنشاهی را شناسایی کند و در این باره گزارش دهد.

اسکولاکس از شهر گنداره –در خاور افغانستان امروزی- سفر خود را آغاز کرد. او رود کابل را در مسیرش به سوی خاور تا پیوستن به سند راند و از آن پس روی سند، رو به جنوب، خود را به اقیانوس هند رساند. وی با رسیدن به اقیانوس هند، درحالی که به سوی باختر می راند، کرانه های خلیج فارس تا «بندر کاریایی» در بنیشو (درنزدیکی خرمشهر کنونی) را بررسی کرد. او پس از این، دلیرانه آغاز به دور زدن دریایی شبه جزیره عربستان کرد، تا پس از 30 ماه به «سوئز» کنونی رسید. اسکولاکس گزارش های کار خود را پس از بازگشت از مصر به داریوش بزرگ داد... داریوش که پیوستن مصر و کرانه های باختری و خاوری دریای سرخ به هند و ایران را در سر می پروراند؛ به این اندیشه افتاد که رود نیل را با آبراه هایی به دریای سرخ بپیوندد. بنا به گزارش هرودت، پیش از داریوش، فرعون نخو (610–595پ. م) و پادشاهان مصری پیش از او در اندیشه پیوستن نیل به دریای سرخ بودند اما چون در مسیر راه کوه های سنگی وجود داشت که کندن آنها کار آسانی نبود و همچنین آبراهه از میان وادی خشکی می گذشت که در آن آب نبود، این کار به پایان نرسید. حتی به روزگار پادشاهی نخو 120 هزار مصری در کار کندن آبراهه کشته شدند.»

منبع: والتر هینتس، داریوش و ایرانیان: تاریخ فرهنگ و تمدن هخامنشیان، ترجمه پرویز رجبی.