ماجرا از گرفتاری سگی میان سیم های خاردار عجب شیر تبریز شروع شد و با قطع پای راست سرباز مریوانی به پایان رسید. بسیارند امثال این افراد که حامی پر و پا قرص محیط زیست و حیوانات بی زبان هستند، اما چرا از کسی که از این دوستداران محیط زیست حمایت کند، خبری نیست؟

جوانانی که این چنین در راه حمایت از محیط زیست کشور خود آسیب می بینند نیازمند پشتیبانی ویژه هستند. باید مسئولانی باشند که برخیزند و در راه تجلیل و قدردانی از این فداکاران گام بردارند یا لااقل بهانه ای برای دلخوشی آنها باشند. این مهم است که مردم بدانند هنوز افرادی هستند که آب خوردن یک کبوتر یا سیراب شدن سپیداری برایشان اهمیت دارد و در راه حفاظت و پاسداری از محیط زیست از هیچ کوششی دریغ نمی کنند. از این طریق می توان نسلی را تربیت کرد که بیشتر از نسل امروز هوای طبیعتش را دارد.

در این راستا بد نیست محیط زیست هم در اقدامی انسان دوستانه این افراد را به عنوان الگوهای جامعه به تصویر بکشد یا مثلا نهادهای مرتبطی دیگر را برای حمایت از این افراد وارد میدان کند. منظور، حمایت های تلفنی و در حد احوالپرسی نیست؛ بلکه مقصود، حمایت هایی است که دل حامیان آتی محیط زیست را به ادامه دادن راه خوش کند.

بهتراست سازمان حفاظت محیط زیست در چارچوب اختیارات خود در راستای حمایت از افرادی که جان خود را در راه حفاظت از طبیعت از دست می دهند یا دچار نقص عضو می شوند، قوانینی وضع کند که این افراد در نهایت شهید یا جانباز محسوب شوند.

متاسفانه آوازه هایی به گوش می رسد که تاکنون اقدام مهم و موثری در رابطه با قدردانی و تشویق محمد باختر صورت نگرفته و همچنان از شرایط خوبی برخوردار نیست و حتی مورد سرزنش عده ای از مسئولان هم قرار گرفته که چرا به خاطر یک حیوان خود را در معرض خطرمین قرار داده، به طوری که می توان گفت بیشتر قول و قرارهایشان در ارتباط با پیگیری وضعیت سرباز و قدردانی از وی نمایشی بوده است.

حالا هم اگربرنامه سازمان حفاظت محیط زیست کشورمان به روی خوش نشان دادن ترویج حمایت از محیط زیست منجر شود باز جای امیدواری و دلخوشی برای حامیان دیگرمحیط زیست باقی است.