مریم بحرالعلومی کارگردان فیلم پاسیو و سیدمجتبی موسوی سازنده فیلم کوتاه آقای گوزن هنگام دریافت جوایزشان در مراسم اختتامیه جشنواره جهانی فیلم از عزیزان از دست داده شان یاد کردند. بحرالعلومی از پدرش یاد کرد که منتقد و بازیگر بود. راستش رابخواهید هنگام بالا رفتن او از پله های سن تالار وحدت من هم دلم می خواست پدرش در میان زندگان آنجا باشد. درست مثل ساعت شانزده و چهل و پنج دقیقه همان روز که وقتی هنگام صحبت درباره بازیگران فیلم امیرکبیر ساخته زنده یاد علی حاتمی، لیست بلند بالایی از کسانی ردیف شد که عمرشان به دنیا نبود اما تا آنجا که بودم کسی از امیر کبیر و ناصرالدین شاه سینمای ایران یادی نکرد. منظورم ناصر ملک مطیعی و جمشید مشایخی است که نفهمیدم چرا به تماشای فیلم مرمت شده ننشستند. خدا کند دلیلش مربوط به خودشان باشد و ربطی به مصلحت اندیشی های مرسوم نداشته باشد. خوب است از همین حالا که سی و هفتمین جشنواره جهانی فجر کلید خورده راهی آغاز شود که در آن تمامیت سینمای ملی ایران از نخستین فیلم تا آخرینش مورد نظر قرار گیرد. البته در اینکه این اتفاق در جشنواره ملی فجر قابل انتظار تر است شکی نیست. اما با آنچه در جشنواره جهانی دیده شد رسیدن به این همه نگری آسانتر است. همه نگریی که در مورد فیلم ها و میهمانان خارجی هم باید لحاظ شود. فیلم هایی که در بین آنها فیلم های متنوع تری از سینمای روز دنیا در آن دیده شود. سینمایی که بینندگان عادی سینما را هم راضی کند. البته خیال نکنید منظورم فیلم های نازل و عامه پسند است. آثار فیلمسازانی مثل اسپیلبرگ، تارانتینو، جیمز کامرون و... مدنظرم است. درست است ربط چندانی به رسالت و برنامه های جشنواره جهانی فیلم فجر ندارد. اما زمان برگزاری این جشنواره تنها زمانی است که فیلم های خارجی امکان نمایش برای عموم را دارند.