حالا دیگر چراغ خانه سیمین دانشور و جلال آل احمد برای همیشه روشن و زندگی در آن جاری خواهد شد؛ پر از رفت و آمد و همهمه و هیاهوی شاعران و نویسندگان و مردم فرهنگ دوست؛ مثل همان وقت ها که خودشان دو تا بودند و بساط شعر و شاعری و گپ و گفت های سیاسی و فرهنگی شان با دوستانی چون فروغ و شاملو و نیما و آتشی و هدایت و بهرنگی و الخاص و گلستان به راه بود. حالا 48 سال پس از سفر جلال و شش سال پس از کوچ سیمین، چراغ کلبه سرد و تاریکشان، دوباره روشن شده و پذیرای دوستدارانشان خواهد بود؛ با همان اتاق های پر از کتاب و کاغذ و قلم و شعر و شور، در همان حیاط پردرخت با حوض آبی بزرگ وسطش، با همان دیوارهای آجری و حیاط سنگفرش و پشت بام شیروانی اش.