جمع زیادی از آنهایی که روز جمعه 24 فروردین ماه، صندلی های تالار رودکی را پر کردند، کسانی بودند که با نغمه های «رنگین کمان» بزرگ شده اند. کسانی که بعد از شنیدن دو سه قطعه موسیقی و آواز دوباره کودک شدند و با هم در سالن دم گرفتند: «ترنم قشنگه/ توش پر از پلنگه/ ترنم تند می ره تند می ره تند می ره/ شی فو شی فو دو دو/ شی فو شی فو دو...»

در مراسم بزرگداشت ثمین باغچه بان پسری هشت ساله در ردیف تماشاگران ایستاد و با صدای هنوز کودکانه اش ترانه را از حفظ خواند، همه سکوت کرده بودند تا صدایش در سالن گم نشود، صدای نسل جدیدی که با همان ترانه هایی که پدر و مادرش شنیده اند، بزرگ می شود. حالا زمانه جنگ و کوپن نیست که همه بچه ها ترانه ها و قصه های مشترک داشته باشند. ده ها انتشارات و کتابفروشی و اسباب بازی فروشی و لباس فروشی و حتی فروشگاه وسایل الکترونیک هستند که سبد خرید خانواده ها برای کودکان را پر از جنس های رنگارنگ می کنند اما در میان همه این رنگ ها حالا آن نغمه ها و داستان های کودکانه قدرت شان را به رخ می کشند. نام هایی مثل ثمین باغچه بان، ناصر نظر، هنگامه یاشار (مفید)، منوچهر احترامی، فریده فرجام از قصه ها، ترانه ها و آوازهای کودکانه رشته ای بافته اند ظریف و محکم که کودکی کودکان ایرانی را به هم وصل می کند. بچه ها در جشن تولدشان، در نوروز و مناسبت های مختلف (بسته به وضع اقتصادی خانواده و دوستان خانواده) لباس و اسباب بازی و عروسک و تبلت و... می گیرند. این بار اگر میان قیمت های سرسام آور لباس بچگانه و اسباب بازی ها سردرگم ماندید، از موسسه موسیقی ماهور و کانون پرورش فکری کودکان و نوجوان هم یادی بکنید. زمانه هر قدر هم عوض شود، «خوشحال و شاد و خندانم» و «حسنی نگو بلا بگو» می تواند بچه ها را با خودش همراه کند. آن نام های بزرگی که ازشان یاد شد، پشت همین قصه ها و ترانه ها نشسته اند.