سال های آغازین دهه 70 بود. برای خرید کتابی که حالا دیگر به یاد ندارم چه بود، وارد کتابفروشی شدم. اما قدم در کتابفروشی همان و از یاد بردن نام و نشان کتابی که به دنبالش بودم، همان! موسیقی نرم و زیبایی که فضای کتابفروشی را آکنده بود، چنان مسحورم کرد که هر چیز دیگری در آن لحظات به نظر بیجا و بی مورد می رسید. همان جا وسط کتابفروشی ایستادم و تنها گوش سپردم. بعد هم از کتابفروش سراغ نوار کاستی را گرفتم که چنین مرا دربرگرفته بود. کتابفروش نواری را روی پیشخوان گذاشت و گفت، غیر از نواری که توی ضبط در حال پخش است، این آخری است و قسمت شما بوده؛ نوار را قاپیدم و نگاهی به روی جلد آن انداختم: «باران عشق» قطعاتی برای پیانو، ناصر چشم آذر... چه نام بامسمایی؛ این آلبوم همچون باران مطبوعی بود که بر سرت می بارید و تو را با خودش می برد و عمق وجودت را جلا می بخشید. ناصر چشم آذر بی گمان کاری کرده بود، کارستان. هنوز که هنوز است بعد از نزدیک به ربع قرن باران عشق بر سرمان می بارد. یادش گرامی.