نخستین کارخانه نساجی نو اروپایی در دهه 1850 پدید آمد؛ اما بخش منسوجات با فعالیت های خانگی و با مقیاسی کوچک برتری اش را حفظ کرد. ریسیدن پشم و پنبه در خانه و کارخانه های نو، شغل بسیاری از زنان کارگر بود. زنان در کانون تولید پنبه و ابریشم برای مصرف خانواده و بازار در گیلان، مازندران، کاشان، یزد و اصفهان به سر می بردند. صادرات اصلی ایران تا پیش از کشف و استخراج نفت، محصولات کشاورزی و صنایع دستی بود. بنابراین فرآورده های زنان در بازارهای ملی و بین المللی فروخته می شد.

- یک دوم یا بیشتر محصو ل های خام گیاهی مانند خشکبار، پنبه خام و برنج.

- یک چهارم محصولات خام حیوانی مانند پیله های ابریشم، پوست و پشم.

- و یک چهارم یا کمتر از محصولات خام کارخانه ای مانند قالی، دیگر منسوجات ابریشمی، پنبه ای و پشمی و چرم.

بنابراین کارگران زن در تجارت صادراتی ایران سهم فراوانی داشتند. هرچند مریم پویا با بهره گیری از بررسی سیف در اقتصاد ایران در سده نوزدهم می نویسد: «بیشتر کارگران در چنین بخش ها زنان و کودکان با دستمزدی پایین تر از سطح معاش بودند که مواد خام و محصول تمام شده در اختیار آنها نبود.»

منبع: والنتین مقدم، «پنهان از تاریخ؟ زنان کارگر در ایران معاصر»، ترجمه جهانبخش ثواقب، نامه تاریخ-پژوهان، 1387.