نمایش «شیرهای خان باباسلطنه» از همان ابتدا با ساز و ضرب و موسیقی شاد و شنگول بزن وبکوب و با طنز و تکه پرانی ها و حرکت های ریتمیک ریزودرشت رقص آغاز می کند و تماشاگر را با خنده های سرخورده ازیادرفته اش آشتی می دهد. تا آنجا که در تمام طول نمایش نه روی صندلی اش جابه جا می شود و نه به ساعتش نگاه می کند. روند دینامیک کار به قدری متنوع و رنگارنگ و چندصدایی است که مخاطب را به نوعی در اجرا و فضای داستان سهیم می کند و در دو ساعت پیش رو او را از دلواپسی های خانه و خیابان می رهاند. در این میان دیالوگ ها و مونولوگ های منظوم که هم سرشار از بار معنایند و هم شیرین و مفرح، به شدت تمرکز و تامل ایجاد می کنند؛