یکی از کلیشه های تکرارشونده در ادعاهای دشمنان و مخالفان نظام این است: «این نظام، بقای خود را در بحران می جوید». لابد مقصودشان این است که اگر شرایط سیاسی داخلی و خارجی و وضعیت اقتصادی و اجتماعی کشور به گونه ای نرمال باشد، فاتحه نظام خوانده است و خلاص! از سوی دیگر، یکی از گزاره های تکرارشونده در اظهارنظرهای مقامات و اهالی سیاست و هواداران و دلسوزان نظام این است: «حفظ همدلی و همبستگی و آرامش اجتماعی با وجود تفاوت دیدگاه ها، سلیقه ها و انتقادها، همواره یک امر ضروری، عقلانی و سودمند برای کشور و ملت است». لابد مقصودشان این است که تنها در شرایط همدلی، هم گرایی و آرامش همراه با پذیرش و تحمل یکدیگر، موجودیت و منافع و مصالح نظام و کشور، تامین و تضمین می شود. حالا می دانید نکته جالب قضیه کجاست؟ اینکه در هر دو گروه، رفتارها به کلی خلاف گفتارها و گویی در خدمت مهندسی معکوس نظریات خودشان است. نقشه بحران برای این نظام را همان طرفی طراحی و سعی در پیاده کردنش می کند که شعار می دهد: راز بقای این نظام، در بحران است! در این سوی قضیه نیز متاسفانه بسیاری از خرده علت ها یا حتی زمینه سازی ها برای خدشه واردکردن به کالبد و روح همدلی و هم گرایی ملی را برخی از همان ها که شعارش را سر می دهند، با گفتار و رفتارهای کژ و کوژ و گاه فرصت طلبانه سیاسی شان فراهم می کنند. از آن گروه اول که هیچ توقعی نیست. بگذارید پنبه شان را حلاجی کنند و حلوای سر گورشان را بپزند.

اما به گمانم برای مردم ایران که بار اصلی همه فرازونشیب ها، چالش ها و ناهمواری ها را به دوش کشیده و می کشند، بسیاری از این رفتارهای بی قاعده و خودخواسته و گاه هردمبیل و ناموجه - از سوی هر شخص حقیقی یا جریان سیاسی و به ویژه شخصیت حقوقی وابسته به نهادهای حاکمیتی- پذیرفتنی نیست و از آن مهم تر، چه بسا موجب ناامیدی، سرخوردگی و وادادگی می شود. برخی واکنش های عجیب وغریب و احساسی یا حتی از موضع عقده گشایی و تسویه حساب سیاسی در این روزها به بهانه اقدام عهدشکنانه و سخیف ترامپ درباره برجام، نمونه ای از این رفتارها بود. نمی دانم چرا برخی نمی خواهند حتی اندکی واقعیت ها را ببینند. ملت و کشور، همواره و این روزها بیش از همیشه به بازسازی و تحکیم اعتماد، همدلی و پرهیز از رفتارهای بهانه جویانه و تنگ نظرانه نیاز دارد. افتخار ما این است که حتی در پیچیده ترین شرایط امنیتی و جنگی در کشور، برخلاف رویه معمول در بسیاری از کشورها، وضعیت ویژه و فوق العاده امنیتی اعلام و اجرا نکردیم. البته مقصودم توجیه و پاک کردن ردپای برخی روش های افراطی ناسزاوار در برهه های خاص نیست. به عنوان یک رویکرد کلی می گویم. حواسمان باشد که مصداق این گفته مولوی نشویم که:

چشم باز و گوش باز و این عمی

حیرتم از چشم بندی خدا!