یکی از گرفتاری های امروز ما این است که بچه ها به حرف بزرگتر ها کمتر گوش می دهند، جوانان از تجربه های ارزشمند اهل تجربه کمتر استفاده می کنند و از حرف روحانی و واعظ کمتر استقبال می شود. البته همه گناه متوجه نسل نو و جوانان نیست و بزرگتر ها هم در این زمینه بی تقصیر نیستند و شاید اشکال اساسی متوجه آنان باشد، زیرا وقتی آن سخن های خوب در خود گویندگان آن تاثیر مثبت نکرده باشد، چگونه می توان توقع داشت که در دیگران اثر مطلوب داشته باشد، علی علیه السلام در این باره می فرماید: من نصب نفسه للناس اماما فعلیه ان یبدا بتعلیم نفسه قبل تعلیم غیره (نهج البلاغه حکمت 73).

کسی که خود را امام و رهبر برای مردم قرار می دهد، پیش از آنکه دیگران را تعلیم دهد، باید به تعلیم نفس خودش بپردازد و باید که تعلیم و تادیب او به کردار و رفتارش باشد و نه با سخنان و گفتارش.

آری اشکال اساسی متوجه «واعظ غیر متعظ»است.کسانی که خود تعلیم نگرفته اند و به گفتار خود عمل نمی کنند، چگونه انتظار دارند دیگران گفتار آنان را بشنوند و به آن عمل کنند؟

به قول ملا عبد الرحمان جامی در هفت اورنگ:

ذات نایافته از هستی بخش

کی تواند که بود هستی بخش

خشک ابری که بود ز آب تهی

ناید از وی صفت آب دهی