در روایت های زاهدانه پدرم از تعاملات پیامبر اسلام(ص) شنیدم که ایشان هنگام ندا کردن صاحب خانه، از پشت در سلام می داد و صاحبخانه هم متعاقبا پاسخ می داد. شاید این یک تصویرسازی محلی یک تعامل بود، اما تصویری از ندا کردن انسان ها توسط یکدیگر هم هست. سلام کردن، در زمانه ای بیشتر معنای انسانی خود را نشان می دهد که «زنگ» و «آیفون تصویری» امروزی وجود نداشت.

این «سلام» و «درود»، در هر زبانی که باشد، ندای انسانیت و به تعامل و گفت وگو خواندن و به پاسخ دعوت کردن انسان ها است. ندای سلام، ما را برای پاسخی انسانی فرا می خواند. اگر نوری یا اتفاقی پنهانی از آن سوی نادیدنی در برخیزد، می توان با سلام دادن، پاسخ انسان بودن را شنید. فقط یک انسان است که با سلام گفتن، خود را نشان می دهد. اگر بهتر گفته شود، تنها گفت وگویی که دو انسان را برای هم معرف و معرف می کند، گفت وگویی مانند سلام و درود است، که به معنی سلامتی، ستایش و تهنیت است.

سلام، ما را درون یک صحنه نمایش انسانیت قرار می دهد. شادی انسان بودگی به ما عطا می کند. هنگام شنیدن این واژه، ما خود را در جایگاه و معنای انسانیت فرض می کنیم. شاید بدیهی باشد، هنگامی که عصبانی و قهر هم هستیم، با شنیدن این واژه احتمال دارد سلامی متقابل بگوییم. پاسخ سلام هم واجب است، یعنی اگر انسانی، دیگری را به انسانیت و تعامل فرابخواند، دیگری گریزی جز انسانیت و دوستی ندارد. «سلام»، انسان ها را به هم می رساند و تنها با سلام گفتن و واژه هایی اینچنین است که دو انسان برای هم شناخته و آشنا می شوند. اما ندا کردن با واژه هایی که نتواند چنین کارکردی را بنمایاند، شاید کمی نگران کننده باشد. ولی چه خوب است «سلام»، که انسان ها را به هم می رساند، حتی از پشت درهای بسته.