همواره به این واقعیت عینی و مبتنی بر روانشناسی اجتماعی اشاره کرده ام که هر اتفاقی باید روی دهد تا بعد، ظرفیت آن در فرد و جامعه شکل گیرد. از گرفتن پنجری چرخ یک ماشین تا ورود خانم ها به استادیوم فوتبال، تا اتفاقی رخ نداده، نمی توان و نباید حکم داد که فرد یا جامعه «ظرفیتش را ندارد». بدیهی است که دیکته نانوشته، غلط ندارد و بعد از رخ دادن هر کدام از اتفاقاتی که در عرف و عادات اجتماعی، نامعمول تلقی می شود، حتما احتمال گرایش های ناروای معدود وجود دارد. اما بزدلی و درجازدن است که از بیم همین گرایش ها، هیچ تغییری در خود پدید نیاوریم. هر گرایش انحرافی درست با تداوم اتفاق و به دست آمدن مسیر درست آن، می تواند از بین رود و به پدیده ای بینجامد که نام والایش ارتقای سطح فرهنگ اجتماعی است: نه با پرهیز از ایجاد اتفاق.