همه کنشگران گستره آموزش کشور از تغییرات در آموزش سخن می گویند و این نهاد اثرگذار را نیازمند بهسازی های ریز و درشت می دانند. اما پرسش اینجا است که تغییرات چیست؟ چه کسی یا کسانی و در چه جایگاهی می توانند گرفتاری ها را تشخیص و ریشه یابی کنند و برای پدیدآوری تغییرات سیاستگذاری کنند؟ شاید ریشه ای ترین گرفتاری در ساختار آموزشی کشور نبود یک نهاد تعریف شده و یگانه برای سیاستگذاری و اجرای سیاست های مصوب در آن است. همه ساختارهای حکومتی خواهان پرورش نسل هایی هستند که در چارچوب سیاست های کلان تربیت شده و در آینده به عنوان یاخته های اجتماعی- سیاسی هماهنگ با سیاست های کلی به زیست فردی و اجتماعی خویش بپردازند.