کوزت و ژان والژان و ژاور به اندازه کوکب خانم و دهقان فداکار و روباه و زاغ، معرف حضور هستند و بخشی از نوستالژی دوران کودکی تقریبا همه ما. فرقی نمی کند کتابخوان باشیم یا نه، در هر صورت یک بار در معرض داستان تراژیک «بینوایان» قرار گرفته ایم و برای کوزت، ژان والژان یا احتمالا فانتین اشک ریخته ایم. خالق این شخصیت ها کسی نیست جز ویکتور هوگوی فرانسوی که 133 سال پیش در چنین روزی چشم از جهان فرو بست.

در آثار این نویسنده و بخصوص در بینوایانش چه رازی نهفته است که بعد از 150 سال، همچنان خواندنی هستند و هنوز در سینما و تئاتر و تلویزیون از این آثار اقتباس می شود؟