روزگار برزخی ما ایرانیان را دو چیز رقم می زند: نفت و شعر. اولی یعنی نفت، تنها اندکی بیش از صد سال است که گریبانگیرمان شده و خواب و بیدارمان را آشفته ساخته و دومی، یعنی شعر صدها سال است که مامنی بوده برای گریز و بلکه استعلا از زمانه نامراد و محمدعلی موحد، همیشه استاد نقطه تلاقی گاه این هر دو است، حقوقدانی ادیب و تاریخ نگاری عرفان پژوه که به همان میزان که مقالات شمس را احیا کرده و در پیرایش و ویرایش مثنوی معنوی مولانا کوشیده، در نگارش راست و درست قصه پرغصه نفت نیز قلم زده است. از استاد موحد آموخته ایم که «نفت در ایران از دوران باستان شناخته شده بود. در گوشه و کنار مناطق جنوب غربی فلات ایران، از