تهران شهر عجیبی است. به هر قیمتی می خواهد زندگی را سرپا نگه دارد و شاداب تر و لطیف تر کند. سرچهارراه ها شعر و گل می فروشند. همین فال خودمان را می گویند و اتوبان هایش هم بساط میوه به راه است. یعنی عجیب نیست که با سرعت نود کیلومتر بر ساعت جفت پا روی ترمز بروی و پیاده شوی که مثلا می خواهی هندوانه قرمزتر و ارزان تر بخری. نگارنده به این عمل معترف است و حاضر به پرداخت جریمه. فارغ از مدنی نبودن این اعمال این توت هایی که آخر بهار و اول تابستان در ظرف های متاسفانه یک بار مصرف می فروشند، مرا به طرز دلخواهی با زندگی و کودکی ام درگیر می کند. یاد سبدهای توت ارومیه می افتم که توت های سفید را روی برگ های سبزش چیده بودند. راستی آن سبدهای زیبا با آن برگ های زیباتر چه ایرادی داشتند که جای شان را این ظرف های یک بار مصرف مهاجم گرفت؟