مدتی است که یکی از برادران خدوم در بستر بیماری قرار گرفته است. او که از بدو انقلاب در درگیری گروهک های معاند در خطه کردستان در لباس مقدس سپاه حضور پیدا کرد تا به امروز لحظه ای از دغدغه مندیش نسبت به مردمان صمیمی آن دیار نکاسته و همواره آداب همسنگری اش با شهید کاظمی ها و شهید بروجردی ها حفظ کرده و نگذاشته راهی که آنها در پیش گرفتند لحظه ای متوقف و بی رهرو بماند. برادر عزیز سردار فیض اردکانی که امروز غریبانه در بستر بیماری با مرگ دست و پنجه نرم می کند، در طول سال های حضور در جبهه سخت کردستان بارها و بارها تا پای شهادت پیش رفت ولیکن سرنوشت او چنین رقم خورد که آزمون سخت تحمل دردهای طولانی مدت جسمانی را نیز پشت سر گذارد.چند روز پیش به اتفاق برادرم به عیادت او رفتم. قبل ز اینکه دیگر نتواند حرف بزند، فقط واژه شکر برزبانش جاری بود و بس. او معلمی توانا، ساده و بی ریا اما با حوصله ای عجیب و ستودنی است مشکلات مردم مظلوم و قدرشناس کردستان را بدون هیچ گونه چشمداشتی از این اداره به آن اداره پیگیری می کرد و آنچنان به این خدمت عشق می ورزید که همه همت خود را برای باز کردن گرهی از صدها گره مردمان آن دیار می گماشت.«حسین فیض» برای همه مردم کرد نامی آشناست چون آنها را باور داشت. روحیه مردمی و صفای باطن و رفتار صمیمی او هیچ گاه فراموش شان نمی شود.همه آنهایی که می خواهند خدمت بی منت داشته باشند باید او را الگوی خود بدانند.آنها که دغدغه اسلام و انقلاب و ارزش های برآمده ازآن دارند و می خواهند بر سیره امام (ره) و رهبری حرکت کنند باید قدردان وجود امثال «فیض ها» باشند و از آنها سراغ بگیرند و احوالی بپرسند تا این چشمه های زلال و «فیاض» نخشکد. این سرزمین برای رویش «حیات طیبه» همچنان نیازمند انسان های پاک و صاف و بی غل و غش و بی ادعاست، انسان هایی که سرمایه وجودشان را وقف بی پناهان و محرومان جامعه کرده اند.