زمان مرگ زنده یاد محمدعلی فردین گفت: «ای رفیق صمیمی، ای دوست نازنین، نمی دانم تو زود رفته ای یا من دیر کرده ام...؟» این حس عاطفی تاثیرگذار را فقط بعد از مرگ رفیق و همراه قدیمی اش و بعد از اینکه دست او از دنیا کوتاه شد، نگفت. این شیوه، منش و مرام او بود که نگاهش به همکاران و اطرافیانش خالی از بغض و حسد و کینه باشد. شاید به همین خاطر است که به او مردی لقب داده بودند با قلب طلایی، چرا که برخلاف شیوه مرسوم در پاره ای از مناسبات اهل هنر که پشت سر هم قطاران شان بدگویی می کنند و از زمین و زمان طلبکارند، کسی به خاطر ندارد که ا و در هیچ دوره کاری پشت سر کسی بد گفته باشد: حتی زمانی که برنامه تلویزیونی اش را پخش نکردند، بیانیه صادر نکرد و هو و جنجال به راه نینداخت و مظلوم نمایی نکرد. ناصر مردی بود از جنس نقش هایی که بازی می کرد: «لوطی مسلک، جوانمرد و اهل مردی و مردانگی...»