به طور اتفاقی در جشنواره فیلم فجر «چند مترمکعب عشق» را دیدم اما با برادران محمودی آشنایی نداشتم. «چند مترمکعب عشق» یکی از فیلم های موردعلاقه ام بود و همچنان هست. من چند باری به تماشای این فیلم نشستم و راجع به این فیلم هم نوشتم. از آنجا بود که من با این دو برادر آشنا شدم. آنها هم، بازی مرا در فیلم دربند دیده بودند و دوست داشتند و این ماجرای آشنایی ما بود. تا اینکه در جریان ساخت فیلم «رفتن» همکاری ما شکل گرفت. قصه فیلم ماجرای افغان هایی بود که در ایران با مشکل مواجه می شوند. ازآنجایی که دوست داشتم با برادران محمودی کارکنم کمیت نقش برایم مهم نبود و به کیفیت توجه داشتم به همین جهت همکاری را پذیرفتم و نقش را بسیار دوست دارم.

اما نکته مهم اینجاست که فیلم های در ابعاد بین المللی که با موضوع مهاجرت ساخته می شوند برای من جذاب هستند. بیشتر در فیلم ها شاهد این هستیم که ایرانی ها در غربت با مشکلات مواجه می شوند و این مساله را به کرات در فیلم ها دیده ایم اما در این فیلم از زاویه دیگر به موضوع مهاجرت نگاه می شود. در این فیلم میزان حمایت ایرانی ها از مهاجران نشان داده می شود.

تلاش کردم با نقشم صادق باشم و تقلب نکنم. کاراکتر قاچاقچیان را همانی که هستند نشان دهم. چنین موضوعی واقعا تاسف بار و دردآور است: افغان هایی که به صورت غیرانسانی و ناراحت کننده البته خودخواسته پشت صندوق عقب یا زیر صندلی ماشین ها به صورت فشرده می نشینند و به هم می چسبند برای اینکه از ایران خارج شوند یا به ایران بیایند.

امیدوارم چنین فیلم هایی که به مشکلات و موضوعات جامعه می پردازند و با سرمایه شخصی سازندگان آن ساخته شدند موردحمایت قرار بگیرند. اگر کشور همسایه ما دوست و برادر ما است چنین اتفاق های غیرانسانی را نباید پیرامون آنها ببینیم.