در آستانه قرن دهم هجری، ایران در آتش ناامنی ناشی از فقدان حاکمیتی یگانه و آشوب ملوک الطوایف می سوخت. قدرت در نقاط مختلف کشور در اختیار خاندان های گوناگونی بود که بسته به ضعف و قوت شان از دست اندازی به متصرفات یکدیگر رویگردان نبودند. از همه نامبردارتر در میان این قدرت ها، بازماندگان «امیر تیمور گورکانی» بودند که شرق ایران را در اختیار داشتند و ترکمانان آق قویونلو که بر بخش های وسیعی از غرب و قسمت هایی از مرکز ایران حکومت می کردند. جز اینها حکومت های کوچکتری نیز بودند که بیشتر به قدرت های محلی نیمه مستقل شباهت داشتند همچون مشعشعیان در خوزستان، یا حکومت خاندان های محلی مختلف در شهرهای ایالات شمالی ایران.