سال هاست که هراس از «آلزایمر» به جان انسان پسامدرنیته افتاده. انکار چرا؟ هراس آور هم هست. مهم نیست که نام آن را زوال عقل بگذارند یا خودفراموشی یا تعطیلی و تخریب بخش خاطرات گذشته در مغز آدم ها. من، آلزایمر را نوعی فاصله گیری شتابان یک مسافر از «مرزگذشته ها» می دانم تا جایی که دیگر حتی شبحی از «شهر گذشته ها»یش نیز در چشم انداز باقی نباشد. این فرار از مرز ناخواسته، اختصاص به سالخوردگان هم ندارد که مثلا اندکی به خودمان آرامش بدهیم که «پیری است و هزار عیبش!» آلزایمر انگاری همچون موج کف آلود در دریای توفانی زندگی و زمانه، خود را مدام می کوبد به ساحل بی پناه زندگی آدمیزاد و پیش آمده است حتی تا نوجوانی.