با 80 سال سن، هنوز سرحال و سرزنده است و بیشتر از هر کسی وقت خود را در کارگاه سفال گری اش می گذراند؛ از 6 صبح تا 8 شب بعلاوه چند مرتبه ای که باید از شب تا صبح به کارگاه و کوره هایش سرکشی کند. کارگاه قدیمی 500 متری اش خانوادگی است و خودش همه پسران و دخترانش را آموزش سفالگری داده است. داستان پور تنها بازمانده استادکاران قدیمی سفال زیرلعاب در کل کشور و اصفهان است که توانسته به تنهایی این هنر را از کوران بحران های مهم روزگار بسلامت عبور دهد و پرچم آن را همچنان بالا نگه دارد، گرچه گلایه در کلامش کم نیست و از هر چند جمله اش که با لهجه شیرین اصفهانی و ضرب المثل های محلی درآمیخته، اشاره یکیش به مسئولانی است که طی 40 30 سال گذشته نه قدر و قیمت هنرش را دانسته اند و نه حمایتی از او و کارش کرده اند.