آرشیو یک‌شنبه ۱۳ خرداد ۱۳۹۷، شماره ۶۷۹۶
ماه مهر
۱۱
درس هایی از نهج البلاغه -9

چاپلوسی ممنوع

دکتر منصور پهلوان (استاد دانشگاه)

چه بسیار بوده اند سلاطین و حاکمانی که چاپلوسان و متملقان با سخنان خود آنها را فریفتند و ملک و مملکت را به باد فنا دادند، البته اشکال اساسی متوجه خود سلاطین است که این فرومایگان را به حضور می پذیرفتند و به آنان جایزه و صله هم عطا می کردند و خود را مطابق تملق آنان «قبله عالم» می پنداشتند. اما ما سلطانی را می شناسیم که بر نیمی از کره زمین حکومت می کرد و مداحان و ثناگویان را از پیش خود می راند. او علی علیه السلام است که می فرمود: کسی نپندارد که من مدح و ثنا و اطراء را دوست می دارم که به شکر خداوند هرگز چنین نبوده ام و باز می فرمود: با من به مانند سلاطین و جباران سخن نگویید و آن القاب و صفاتی را که برای آنان به کار می برند برای من استعمال نکنید. (نهج البلاغه خطبه 216)

حتی ستایشگران را از نزد خود

می راند و به بی اعتباری سخنان آنان و نفاقشان تصریح می فرمود. از جمله به یکی از این ستایشگران گفته است: انا دون ما تقول و فوق ما فی نفسک(نهج البلاغه حکمت 75) من از آنچه تو می گویی پایین ترم ولی از آنچه در دل داری بالاترم!