چنان اخمی که خط ها بر پیشانی نهاده، آن موهای پشت لب که زرد از دود است و آن دو انگشت سبابه و کناردستی ا ش که بهمن، سیگار باریک محبوب روشنفکران ایرانی، حنایی اش کرده با پیراهنی کلاسیک و کراواتی برآمده از سنت های دهه پنجاهی محافل ادبی، همه و همه سال ها برسازنده گمان تصویری ما از قصه نویس عنق سبزواری بوده است؛ نویسنده ای که با همین ویژگی های بصری، به عنوان هویت نماترین شمایل بخشی از روشنفکری ایرانی شناخته می شود. روشنفکری ایرانی، با همه ناسازه ها و تناقض ها و با همه فراز و فرودهایش. حالا حتی اگر محمود دولت آبادی مدام بگوید که روشنفکر نیست و هیچ گاه نخواسته رفتارهایش را از این فیلتر بگذراند، ما همیشه