نوغان داری یکی از صنایع سنتی آسیا و ایران است که در دو دهه گذشته با فراز و فرودهای بسیاری همراه بوده، اما در این شرایط هم استان گلستان توانسته است با تولید حدود 160 هزار تن رتبه سوم کشور در تولید پیله تر را به خود اختصاص دهد. در کنار صنعت نوغان داری، ابریشم بافی به عنوان هنر صنعتی منحصربه فرد و بازارپسند مطرح است و با تولید نخ های ابریشمی، زمینه ساز تولید دست بافته های سنتی و هنری در قالب فرش و تابلوفرش های دستباف ابریشمی می شود که در حقیقت همان ارزش افزوده و سودآورترین بخش در مرحله تولید ابریشم است.

در واقع هنر و صنعت ابریشم بافی از حدود یک قرن پیش در مناطق شرق استان گلستان و متناسب با ویژگی های اقلیمی بویژه در شهرستان های رامیان، مینودشت و کلاله راه اندازی شده و به فعالیت خود ادامه می دهد.

تهیه و تولید پارچه های ابریشمی مستلزم طی مراحل مختلف از جمله نوغان داری و نگهداری از تخم ابریشم جهت تولید پیله است. در بین صنایع دستی روستاییان این استان، ابریشم بافی جایگاه ویژه ای به خود اختصاص داده است و معمولا به همان شیوه سنتی خود انجام می شود و زنان بیش از مردان به کار نوغان داری و ابریشم بافی می پردازند. انواع دست بافته های سنتی ابریشمی عبارتند از انواع شال و روسری، انواع چادرشب،انواع دستمال، انواع روسری و...

روستاهای شهرستان مینودشت یکی از قطب های اصلی تولید ابریشم است، اما افسوس که اوضاع اقتصادی این مردم تعریفی ندارد و اغلب مردان بیکار و یا دارای شغل های فصلی هستند و زنان با ابریشم بافی بار زندگی را به دوش گرفته اند. بهار که می شود و اردیبهشت که سر می زند کرم های ابریشم به دنیا می آیند تا بزرگ شوند و پروانه شوند، اما در پیله تنهایی خویش در این حسرت می مانند و عجیب است که زنان ابریشم کار هم به امید روزهای بهتر پارچه و لباس های نفیس می بافند، اما به دلیل تولید خانگی و اندک، فروش شان کم است و به همین دلیل است که ابریشم بافی شغلی ناپایدار و فصلی است. زنان ابریشم باف در این روستاها نیازمند کارگاه هستند تا بتوانند کارشان را رونق دهند.