پیروزی غرورآفرین تیم ملی فوتبال ایران در برابرمراکش درجام جهانی سبب شادی گسترده ایرانیان درتمامی اقصی نقاط جهان شد. شورونشاط مردم شبیه زمان پیروزی تیم فوتبال ایران درمقابل استرالیا در آذر76 و درمسابقه با امریکادرخرداد77بود. درباره این موضوع نکات زیرقابل توجه است. 1-درشرایطی که طی ماه های گذشته کشور با بلای طبیعی زلزله و همچنین سقوط هواپیما و تصادف کشتی و نیز مصیبت روی کارآمدن ترامپ وعملی شدن تهدیدات وی مبنی بروضع تحریم های جدید روبه رو بود و جنگ روانی رقیبان انقلاب و نظام به اوج خود رسیده بود پیروزی درخشان و خیره کننده فرزندان این آب وخاک بازگشت دوباره امید به کشور بود. جوانان غیور و شجاع این کشور نشان دادند رقیبان ایران درسطح جهانی می توانند اقتصاد و سیاست کشور را تحریم کنند ولی عزم و اراده ملتی بزرگ را نمی توان مشمول تحریم کرد. آنچه در بازی مقابل تیم پر قدرت مراکش اتفاق افتاد اوج جنگندگی، دوندگی، ایثارگری بودکه نماد آن اثر استوک های موجود بر دنده بدن امید تیم ملی امید ابراهیمی بود. 2-جوانان دهه هفتادی تیم ملی نشان دادند نسلی که درسه دهه اخیر رشدکرده اند از خودباوری ملی و اعتماد به نفس بالایی برخوردارند. و این فقط درجوانان فوتبالی نیست. این خودباوری و اعتماد به نفس چند سالی است در دیگر رشته های ورزشی و غیر ورزشی خود را نشان داده است. از والیبال و دومیدانی تا المپیادهای علمی شیمی و فیزیک و ریاضی و.... همگی نشان از آینده ای درخشان برای ایران فردا دارد. 3-حتی اگر در مواردی ردپای نسل جدید در اعتراضات دیده می شود این به معنای نفی مطلق وضع موجود از سوی اینان نیست. اینان هنوزآلوده به مناصب دنیوی نشده و صرفا با انگیزه های پاک و مخلصانه به دنبال تحقق اتوپیای خودهستند. و ازاین جهت همانند جوانان دهه 50هستند. با درک این موضوع نباید بابرخوردهای قهرآمیزبا آنان برخوردکرد. اینان خواهان به رسمیت شناخته شدن و درک متقابل ازسوی بزرگان خودهستند. زبان گفت و گو بهترین ابزار برای نزدیکی دیدگاه ها است.