اواخر قرن نوزدهم زمان مهمی برای مخترعان بود. وسایلی همچون خودرو، تلفن، دوچرخه و چراغ های برقی در این زمان اختراع شدند. اما این دوره اختراع دیگری هم داشت که کمتر به آن توجه شده است: دستگاه سکه خور. در ابتدا، این دستگاه ها معنای ضمنی امروزشان را نداشتند. این نام به همه دستگاه هایی اطلاق می شد که به صورت خودکار و با دریافت سکه، اجناس مختلف را می فروختند. شما سکه را در شکافی می انداختید که در دستگاه تعبیه شده بود. سپس در ازای آن جعبه ای دریافت می کردید که حاوی جنس دلخواهتان بود. در سال های دهه 1890، این دستگاه ها همه چیز می فروختند؛ از آدامس و سیگار گرفته تا دوربین های دستی کوچک، بسته های کوچک شکلات و حتی ورقه های حاوی اطلاعات ضروری در هر شهر. نوآوری اساسی در این دستگاه ها در واقع مربوط به سیستم قفلی بود که با انداختن سکه فعال می شد و کالا را در اختیار رهگذران قرار می داد.

اما بعد از مدتی این دستگاه ها کارکرد دیگری نیز پیدا کردند و خیلی زود به ماشین قمار بدل شدند. یک روزنامه محلی در آن زمان، تاریخ ابداع دستگاه های قمار به صورت نوین را سال 1893 ذکر کرده است. یکی از همان دستگاه های اولیه، به برندگان به جای پول، آبنبات های میوه ای می داد. همین موضوع موجب شد تا علامت گیلاس و شانس به دست آوردن سه گیلاس با هم، به نشانه شانس و نماد دستگاه های قمار بدل شود.

به نقل از مقاله مروری بر کتاب «به دام انداختن صیدها: اقتصاد فریبکاری و تقلب» نوشته جورج آکرلوف و رابرت شیلر، ترجمه محمدحسین کازرون.