هرروز تب فوتبال اینجا داغ تر می شود. کافه ها و بارها تا صبح باز هستند و مردم انگار دیگر شب ها نمی خوابند. کم کم ایرانی ها از سن پترزبورگ به قازان می رسند و خودشان را برای بازی حساس با اسپانیا آماده می کنند. همه امیدواریم. همه رویا داریم. این بهترین لذت دنیاست: «رویاپردازی». روس ها خیلی خوشحال هستند. از تک تک لحظات استفاده می کنند تا بیشتر درباره روسیه و مردمش به همه توضیح دهند. تا متوجه می شوند خارجی هستی با لبخند از شما می پرسند: «روسیه را تا الان دوست داشته ای؟» یا «به کشور ما خوش آمدی، امیدواریم بهت خوش بگذره» بگذارید چیزی را اینجا بنویسم. گاهی اوقات وقتی اتحاد ملت های دیگر را اینجا می بینم کمی افسوس می خورم. ما هماهنگ نیستیم. ما حتی در استادیوم در بازی مراکش بیشتر از آنها بودیم اما کسی متوجه نمی شد. ما باید بیشتر یک «تیم» باشیم. باید کار تیمی یاد بگیریم. اینجا، در جام جهانی همه تمرین اتحاد و یکی شدن می کنند. همه ملیت ها کشورهای مختلف را تشویق می کنند و در غم و شادی های یکدیگر شریک می شوند. بسیاری از ایرانی ها نتوانستند قطارهای مجانی به قازان را گیر بیاورند و قطارها همه پر شده اند. اما به هر روشی که شده خودشان را دارند به قازان می رسانند. چند شب پیش رو به روی موزه آرمیتاژ، گروهی از مردم جمع شده بودند و فوتبال بازی می کردند. ایران هم یک تیم داشت. شهرام حقیقت دوست و بهنام بانی با دو سه تا ایرانی دیگر مشغول به بازی شدند. بچه ها مساوی کردند، داور از روسیه بود و تیم حریف تلفیق امریکای لاتین با مصر. در مترو، ایستگاهای قطار و رسما همه جا رنگ فوتبال دیده می شود. ما می خواهیم در کازان «معجزه» کنیم. امیدوارم تیتر یادداشت بعدی ام از کازان این باشد «ما اسپانیا را هم بردیم». اینجا روسیه، جام جهانی و ایران را حالا همه می شناسند.