می لرزم در گرمای 32 درجه تهران. چیزی در درونم می پیچد. یک بار دیگر تهوع گریبان من را نیمه شب می گیرد. تهران است و تابستان و ام اس، با همه دردسرها و مشکلات همیشگی اش. دیگر ام اس جزئی از من است. بدون آن نه مریمی وجود دارد و نه تصور می شود. بی خوابی، سرشدن دست ها و پاها، استرس، تهوع، سردرد، استخوان درد و درد و درد و درد. همه چیز کنار هم است. بدون یکی، دیگری نشانی از سلامتی است و بدون دیگری نشانه ای از بهبود. دلم خوش می شود با کاهش درد یا فقدان یکی از آنها، اما فقدان آنها برخلاف فقدان های دیگر مانا نیستند. دیری نمی پاید که نشانه بازمی گردد و اسیر فراری خود را به آغوش بستر می کشد تا بار دیگر پروردگارش