همه ما با انرژی محدود ذهنی، روانی و جسمانی مان سر و کار داریم و احتمالا به روشنی دریافته ایم قلک و موجودی انرژی ما بی پایان نیست، بنابراین همچنان که درآمدهایمان را مقتصدانه و هشیارانه هزینه می کنیم و حواس مان هست این درآمد کجا و چطور هزینه می شود، این حساسیت به طور ویژه درباره هزینه کردن انرژی ذهنی، روانی و جسمی نیز صدق می کند چون این سبد انرژی تنها چیزی است که ما در طول روز داریم. نشانه های روشنی درباره ولخرجی های انرژی مان وجود دارد. هر نشانه ای از خستگی مزمن یا خستگی های غیر عادی که در طول روز حس می کنیم، دال بر این است که در یک جایی نتوانسته ایم توازن درآمد و هزینه انرژی هایمان را رعایت کنیم.