مساوی می کنیم، مردم به خیابان ها می ریزند، می بازیم، مردم به خیابان می ریزند، از جام جهانی حذف می شویم باز هم مردم به خیابان می ریزند و جشن می گیرند. انگار نتیجه، تنها چیزی است که اهمیت ندارد یا به عبارت درست تر، چیزهایی هست که از نتیجه و ثمره و حاصل هر بازی اهمیت بیشتری دارد؛ آنقدر مهم هست که مردم خسته از اتفاقات روز تا نیمه شب بیدار بمانند یا به خیابان بیایند و برایش شادی کنند، اشک شوق بریزند و فردا و فرداها درباره اش حرف بزنند، لحظه های غرورآفرینش را بارها و بارها مرور و مزه مزه کنند و آنها که خلاق ترند، چیزی بنویسند، تصویری منتشر کنند یا ویدئویی بسازند.