مهم ترین مشکلات فعلی کشور دو وجه اقتصادی و دیگری سیاسی دارد. مردم امنیت روحی و روانی لازم را در مسائل اقتصادی و معیشت خودشان ندارند. مساله تورم در ایام اخیر نگران کننده بوده و افزایش قیمت ها و نوسانات دلار باعث شده تا مردم احساس امنیت لازم را نداشته باشند. وجه سیاسی با وجه اقتصادی گره خورده است. موقعیت ما در جهان امروز همراه با آرامش خاطر نیست. دولت های زیادی هستند که در تضاد با ما هستند و این مساله در حوزه سیاست خارجی با وجه اقتصادی پیوند خورده است. به نظر می رسد درددل کردن با مردم و شفافیت در امور کشور مساله ای حیاتی است که دولت باید توجه ویژه ای به آن داشته باشد. دولت واقعیت ها را باید به مردم بگوید و از افکار عمومی کمک طلب کند و راه حلی برای حل مشکلات کشور ارایه کند. همچنین احساس می شود که مردم حرف هایی در دل دارند که نمی توانند بیان کنند. حتی احساس می شود که رییس جمهور هم حرف هایی دارد که به فرصت دیگری موکول کرده است. به هر حال این وضعیت باید تغییر کند. دولتمردان باید بتوانند ایده ها و طرح هایی که در ذهن دارند برای توسعه و موانع راه آن را به راحتی بیان کنند. این ترس از گفتن در بین مسوولان کشور باید از بین برود. وقتی دولت بتواند حرف بزند و بعد ملت پشتیبانی کند، طرح ها با حمایت و پشتیبانی ملت اجرایی می شود. اما وقتی ترس از گفتن باشد، دولت هم انگیزه ای برای اجرا نخواهد داشت. همچنین باید روابط ما با سایر کشور ها گسترش یافته و عمیق تر شود. کشورهایی هستند که سعی در منزوی کردن ایران دارند و می کوشند تا ما را در انزوای سیاسی و بین المللی قرار دهند. چرا باید ما طوری رفتار کنیم که دنیا ما را منزوی کند؟ این مساله باعث وارد آمدن فشار اقتصادی و سیاسی به ما می شود. سیاست خارجی ما باید سیاست تعاملی، دوستانه و مسالمت آمیز با کشورهای دیگر باشد تا از این حالت انزوا خارج شویم. اگر به این دو وجه توجه کنیم می توانیم از بخشی از بحران های موجود کشور بکاهیم.