با پایان آزمون سراسری ورود به دانشگاه ها، زمان خوبی است که یک بار دیگر به وضعیت نظام آموزشی کشور و آماده سازی دانش آموزان برای ورود به دانشگاه بنگریم. در هیاهوی بنگاه های اقتصادی که نام خود را موسسات آموزشی برای کنکور گذاشته اند و در قیل و قال تاجران آموزشی که به اشتباه آنها را ناشران آموزشی می خوانیم، به این فکر کنیم که چرا باید یک سال تمام و بلکه بیشتر دانش آموز و خانواده او را با اضطرابی دائمی همراه کنیم؟ وقت و سرمایه خانواده ها را به گروگان کنکور می گیرند و ارقام نجومی و عجیب وغریبی از آنها دریافت می کنند، تنها به این امید که روزی دانش آموز را راهی کنکور کنند و او رتبه درخورتوجهی کسب کند. در تمام این فرایند هیچ نشانی از آموزش واقعی نیست. تنها تکنیک های تست زنی و تکنیک های کنکوری است که از جزوه ها و کتب و معلم های کنکور به ذهن دانش آموز تزریق می شود؛ آموزه هایی که تا پایان زندگی و در هیچ مرحله دیگری نه به کار دانش آموز می آید و نه در دروس دانشگاهی قابل استفاده است. مسئولان وزارت آموزش وپرورش در دولت دوازدهم بارها در سطوح مختلف اعلام کرده اند مخالف این رویه هستند. در مجلس نیز اراده کافی برای برچیدن این بازار مکاره وجود دارد، اما سوال اینجاست چرا این اراده مشترک به فعلیت نمی رسد؟ کوتاهی از جانب کدام دستگاه است که نمی توانیم امری را که به غلط بودن آن باور داریم تغییر دهیم؟به نظر می رسد این موضوع تنها در کلام مقامات اجرائی تبلور یافته و اقدام عملی لازم برای آن انجام نشده است. حال که وزارت آموزش وپرورش دست کم در بیان وزیر و سایر مدیران پیگیر این موضوع است، می توان با کارگروهی مشترک متشکل از کمیسیون آموزش مجلس، وزارت آموزش وپرورش و وزارت علوم این موضوع را بررسی و راه حلی دقیق و درست برای آن پیدا کرد.