به همان اندازه که نادیده گرفتن و کم اعتنایی و کوچک انگاری یا بی اهمیت نمایی نابسامانی ها و گرفتاری های گوناگون کشور و مردم، گمراه کننده و زیانبار است، به راه اندختن زنجیره ذکر مصیبت و پرده خوانی فلاکت و بازنشر ریز و درشت و سره و ناسره هرچه به روح زخمی جامعه ناخن می کشد، نه تنها نتیجه ای درمانگر ندارد که چه بسا موجب می شود بیمار و همراهانش با هم پس بیفتند!

گمان نمی کنم کسی در ایران زندگی کند و واقعیت اوضاع غیرعادی و شبه بحرانی کشور را به ویژه در عرصه زندگی اقتصادی و چالش های اجتماعی، احساس نکند یا منکر شود. از سوی دیگر به اتکای آن ویژگی شخصیتی «همه چیز دانی» در بسیاری از ما ایرانیان، همه مان درباره همه چیز، نسخه حاضر و آماده داریم. پس اجازه دهید من نیز یک پیش درآمد و سه نکته را که به عقل ناقصم می رسد، بیان کنم.