دولت (state) و ملت ما با تمام «تضاد»هایی که دارند دست کم در مواجهه با تاریخ- و از آن جمله تاریخ معاصر- از جهاتی با یکدیگر همدست و هم داستان اند. هر دوی آنها در مقام بیان، به تاریخ بلند این کشور می بالند و تفاخر می کنند اما آنجا که پای محک تجربه به میدان معرکه باز می شود گویی حتی از بذل اندک توجهی به این سرمایه سترگ مستغنی اند. یک طرف ماجرا کمتر حاضر می شود نگاهی به ایران پیش از انقلاب بیندازد و زبان به تکریم برخی چهره های صالح در میان سیاستمداران آن دوره بگرداند و طرف دیگر هم کمتر به خود زحمت خواندن و دانستن می دهد. سیاستمدارانی که در کارنامه شان خدمات بزرگی ثبت و ضبط است هرچند بری از خطا هم نبوده و نیستند. آنها از جانب دولت مردود و بن مایه های فکری شان در متن جامعه مغفول مانده است.