یکی از ملا ل انگیزترین کارها در زندگی روزمره، نشستن روبه روی یک بزرگ تر و گوش دادن به توصیه های راهگشا و نصایح دلسوزانه اوست. معمولا هم ماجرا به این صورت است که بزرگ تر مذکور، خواه به لحاظ سنی یا علمی یا تجربی یا شان اجتماعی و مال و منال یا...، با نگاهی مشفقانه یا شماتت بار و در هر صورت از بالا، شروع می کند به نصیحت کردن و ارشاد و راهنمایی. فرد نصیحت شونده نیز چاره ای ندارد جز اینکه دو زانو بنشیند یا دست به سینه بایستد و لام تا کام حرف نزند و به اصطلاح سراپاگوش باشد، تا راه درست زندگی کردن را یاد بگیرد. بگذریم که در بیشتر مواقع انگیزه و هدف فرد ناصح، نه هدایت مخاطب که خودنمایی و نشان دادن این