وقتی در مورد مردم کردستان صحبت می کنم، از منظر کسی است که این جامعه را به خوبی می شناسد، خودش اهل کردستان است و نزدیک به 20 سال سابقه فعالیت های اجتماعی، مدنی و سیاسی در این منطقه داشته است. با این شناخت است که می گویم مردم کردستان منطقی، فهمیده و نجیب هستند و با این اوصاف باید توجه کرد که شرایط به کجا رسیده که شاهد مواردی مانند بروز خشم مردم در واکنش به حادثه تصادف سنندج هستیم. بزرگ ترین مشکلی که سبب این واکنش می شود زیرساخت های ناقص در این استان است و عدم اراده جدی برای رفع مشکلات. مردم کردستان دیگر خسته شده اند. دلیل این خستگی شعار و تبعیض است و مسوولانی که تبلیغ می کنند و حرف می زنند و به جای پیگیری و عمل تا دوره های بعدی انتخابات خداحافظی می کنند. استان هایی مانند کردستان سال ها درگیر جنگ بوده اند و زمانی که سایر استان ها به وضع زیرساخت های شان می رسیدند مردم این استان با مشکلات جنگ و درگیری ها دست و پنجه نرم می کردند. حالا اعلام عزای عمومی یا پیغام های تسلیت که به سوی مردم کردستان روانه می شود اقدام خوبی است اما اصل کار این است که ببینیم چه اقدام و عملی انجام می شود. در 10 سال گذشته 190 تانکر در جاده های کردستان واژگون شده اند و خسارت های مالی و جانی بسیاری به بار آورده اند، برای حل این مساله چه اقدامی صورت گرفته است؟ باید بدون تعارف گفت که فرصت طلبان با مهندسی های خاص در انتخابات سبب شده اند کسانی که با مردم شفاف حرف می زدند و دلسوز کردستان بودند از عرصه خارج کنند و راه برای کسانی هموار شود که برای حل مشکلات زحمت زیادی به خودشان نمی دهند. همه این موارد باعث شده است تا ناراحتی مردم تشدید شود.

من هرگز خشونت را تایید نمی کنم اما واکنش های مردم را درک می کنم، آنها را می فهمم و برای همین است که می گویم باید با مردم حرف زد، باید برای شان قدمی برداشت. داد زدن و شعار دادن و بعد حرف ها را بدون عمل رها کردن در شان مردم کردستان نیست. با توجه به وضعیت خاصی که جامعه ما دارد بیشتر از هر زمان دیگری به وحدت و هم دلی احتیاج داریم. مدیران بیایند و بگویند چه کاری برای کردستان انجام می دهند چون در کردستان وعده دیگر جواب نمی دهد.