در دو نوبت پیشین در کار واکاوی مقاله هشتم فیه ما فیه بودیم و این نوبه این مقاله را به پایان می بریم. گفتیم که مولانا در نقد علمای زمان خودش، آنها را به داشتن علم نامفید متهم می کند و می گوید اگر علم آنها را «در آتش اندازی این همه نماند، ذاتی شود صافی از این همه. نشان هر چیز که می دهند از علوم و فعل و قول، همچنین باشد و به جوهر او تعلق ندارد.» این سخن مولانا را اگر در پرتو فراز پایانی مقاله هشتم فیه ما فیه ببینیم، معنایش این می شود که علمای واجد علم غیرمفید، زندگی اصیل ندارند و علم و فعل و قول آنها، ربطی به جوهر آنها ندارد. یعنی پندار و کردار و گفتار آنها، فاقد اصالت است. اما فاقد اصالت یعنی