قاسم سلیمانی مورد احترام خیلی هاست. دلایلش را قبلا نوشته ام. مختصر و مفیدش این که: 1- سردار از تمامیت این آب و خاک دفاع می کند. 2- سردار مرد میدان عمل است و با لاف و گزاف نسبتی ندارد. 3- سردار بابت حماسه هایی که آفریده از مردم طلبکار نیست و فکر نمی کند چون جانش را در دفاع از این آب و خاک کف دستش گذاشته پس کسی حق ندارد به کنسرت برود. 4- سردار در زمره پاکدستان است و کسی تا به حال نشنیده که فلان برج متعلق به او یا فرزندانش است. 5- سردار از قدرت و نفوذش برای رسیدن به قدرت استفاده نمی کند و نردبانی هم نمی شود برای به قدرت رسیدن دیگران. 6- سردار شکل عقیده اش زندگی می کند و مردم تعارضی بین گفته ها و عملکرد او نمی بینند. قطعا به این موارد می توان نکات دیگری را هم افزود اما در ذهن این بنده کم ترین این موارد پررنگ تر از دیگر موارد بود. چیزی که باعث شد یک بار دیگر به یاد قاسم سلیمانی و آن یادداشت قدیمی بیفتم بد و بیراه هایی است که این روزها دوستان به اصطلاح انقلابی نثار سردار سلیمانی می کنند. آن هم به این دلیل که سردار در بیانیه ای به حمایت از آقای روحانی پرداخته. معنای دیگر مخالفت این دوستان این است که سردار سلیمانی تا وقتی محبوب ما است که پای حرف های مارا مهر تایید بزند وگرنه او به خودی خود هیچ احترامی ندارد. من نمی گویم باید سردار سلیمانی را به حکم هر آنچه خسرو کند شیرین بود، چشم بسته تایید کرد و قربان صدقه اش رفت اما یادمان نرود سردار سلیمانی صرفا یک کنشگر سیاسی نیست. او در مقام و جایگاهی قرار دارد که نمی توانیم از او انتظار داشته باشیم به شکل دوستان حزبی و جناحی ما حرف بزند. ما نیز گاهی تعریف و تمجیدهای سردار از برخی سیاستمداران را نمی پسندیم اما نه به او دشنام می دهیم و نه از او انتظارات بیجا داریم. دشمنی هم حتی آدابی دارد که ما آن را از یاد می بریم.