هفته گذشته بود که خبر بیماری و بستری شدن نجیب مایل هروی در یکی از بیمارستان های مشهد منتشر و در ادامه هم حاشیه برانگیز شد. این نخبه فرهنگی افغانستانی که سال هاست در ایران سکونت داشته و در دانشگاه فردوسی مشهد هم درس خوانده است گویا علاوه بر مشکلات بیماری با مشکل دیگری هم دست و پنجه نرم می کند؛ مشکلی که احتمالا برای خیلی از اتباع افغان هم یک مشکل به حساب می آید: «جواز اقامت در ایران». همکاران من هم در گروه فرهنگی جام جم پنجشنبه هفته گذشته در گزارشی با تیتر «مهمانان ابدی» به این موضوع پرداخته و اهمیت حمایت از نخبگان همسایه شرقی را در ایران یادآور شده بودند.

حالا نیکنام حسین پور، مدیرعامل خانه کتاب در مصاحبه با خبرگزاری جمهوری اسلامی از رایزنی برای حل مشکلات این ادیب افغان خبر داده است؛ خبری که خیلی ها از جمله ما را در گروه فرهنگی خوشحال می کند. مدیرعامل خانه کتاب گفته که از شهریورماه سال گذشته که هروی در بیمارستان بستری شده است، شخص سیدعباس صالحی، وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی پیگیر وضعیت پزشکی و هزینه های درمانی هروی بوده است. مشکل سکونت و اقامت مایل هروی از دیگر موضوعاتی بود که حسین پور ضمن صحبت هایش به آن اشاره کرده است. طبق گفته های آقای مدیرعامل، مشکل سکونت استاد نجیب هم حل شده و برای رفع مشکل اقامت او نیز رایزنی هایی با وزارت خارجه در حال انجام است. هرچند همه این اقدامات شایسته تقدیر است، اما کاش افق دیدمان کمی بالاتر بود و نخبگان فرهنگی و غیرفرهنگی فارسی زبان را نه به عنوان یک خارجی در خاک ایران که به عنوان یک ایرانی در سرزمین مادری مورد توجه قرار می دادیم. اینها کسانی هستند که با استفاده از زبان فارسی در نهضت تولید محتوا و علم و دانش حضور دارند و طبعا حمایت و پشتیبانی از چنین افرادی، حمایت و پشتیبانی از نهضت تولید محتوا به زبان فارسی و گسترش این زبان در پهنه فلات تمدنی ایران بزرگ است. تمدنی که حالا هرچند به حکم اقتضائات نظام بین الملل، بین اقوام آن جدایی انداخته و یکی ایرانی محسوب می شود و دیگری افغان و سومی تاجیک اما وقتی زبان هر سه مشترک باشد، بزرگ ترین مانع جدایی برداشته شده و اولین شرط همدلی برقرار شده است. کاری که در خیلی از کشورها یک بار با اعطای تابعیت افتخاری برای چنین افرادی، زمینه حضور و فعالیت آنها را در کشور دیگر مهیا می کنند.